çocuklarla iyi anlaşmak

Mantıkla değil kalple yaşayanların becerebildiğidir. Her zaman çocuklarla iyi anlaştım. Hatta bir şey yapmasam bile enerjimden midir bilmem hepsi bana yaklaştı. Bir dönem gittiğim bir kursta arkadaşımın küçük kardeşi de yanında gelirdi. Küçük kızla pek konuşmazdık ama ben ona yakınlık hissediyordum. Kız normalinde çevresine çok hırçındı, suratsızdı da biraz. Ama bana bakarken gülümserdi hep. Bir gün yine otururken aniden yanıma elinde bir kağıtla koştu geldi. İkimizin resmini çizmiş yan yana. Seni çizdim hediye diyip kaçtı. Benim için çok özel bir hediye böyle şeyler. Anlar çok değerli. Geçenlerde aradım taradım bulamadım resmi çok üzüldüm. Karalama şeyler sanılıp atılmış olduğunu düşünüyorum. Keşke atılmamış olsa da bir daha baksam diyorum.

Dünyanın en masum varlıkları olan çocuklarla iyi anlaşmayıpta ne yapcaksın. Yeğenimin kağıtlara notlar yazıp hepsini bir yere sakladıktan sonra hepsini teker teker bulmamı istemişti. En son yazdıği nottaysa bana küstüğünu yazmıştı. Küstüğünü bile bu kadar tatlı anlatan çocuklarla nasıl kötü anlaşılabilirki

İyi anlaşır gibi dururum ama hiç haz etmem yalnızca sevimli bebişleri severim ağlayınca da hemen annesine teslim ederim ha bi de bilmiş kız çocuklarından da nefret ederim

Ben hiç anlaşamıyorum. Zaten öyle çok sevmem de çocuk. Yani ne bileyim lan çok garip bir durum. Belki hani eğer olursa kendi çocuğum farklı olur belki.

Böyle tatlı uslu çocuklarla uğraşılıyor da yaramaz olup her şeye ağlayan çocuk.. huh..

komşumuzun tabaklarını vermeye gittim oradaki çocuk da beni görünce ' ablaa beni seviyorsan 5 dakika otuur' diyince hem annesi kırmadı onu hem ben. boyama yapıp top oynadık beraber yapacak başka bir şey kalmayınca beni mutfağa götürüp sandalyeye oturttu 'şimdi sen kaykaysın tamam mı ben de bacaklarından kayıcam' dedi ve bunu defalarca yaptı ve yaparken o kadar eğlendi ki anlatamam boyum 1.80 falan da değil çocuk oturunca 3 saniyede yere düşüyor zaten. eve geldim şimdi bacaklarım ağrıyor. çocukları seviyorsun diye de kaykay olunmaz be nazikçim

Vallahi çok iyi anlaşıyorum, yalnız bahsettiğim çocuklar ergenliğe giren sığırlar değil böyle adım atmasını, konuşmasını yeni öğrenen beybiytolar.

Ağladıklarında annelerine götürenlere selam olsun

Ben çocuk seçerim her çocukla anlaşamam, ilk adımı çocuktan beklerim, şımarık ve ağlak çocuklara tahammülüm yok, özellikle erkek çocuklarına hastayım ama 5 yaşından sonra satıyolar zoruma gidiyo

Bebek olsun ufak çocuk olsun kendimi bildim bileli hep iyi anlaşırım . Yakın hissetmelerinden mi yoksa verdiğim enerjiden mi bilinmez etrafımda kim olursa olsun odağımı onlara veririm . Arada bir tane yapasım gelmiyor değil bütün enerjini yeniliyor yumuş yumuş oluyor insan

Bu benim. Eskiden beri çocuklarla aram çok iyidir. Öğretmenliği seçmemdeki büyük etken de bu oldu. Ve ben iyi bir derece yapmama rağmen HÂLÂ atama bekliyorum. Artık soluyorum, ciddi anlamda tükeniyorum. Çocuklarıma ihtiyacım var. Onlarla konuşmak, iletişim kurmak, gözlerindeki ışığı görmek bana yaşam enerjisi veriyor. Geçen sene hem kpss çalışmak hem de bir dershanede çalışmak fiziksel olarak çok yıpratıcıydı ama sabah kalkıp öğrencilereme kavuşmak bir nebze olsun umutlarımı yeşertiyordu. Pırıl pırıl, yolun başında minicik parlak gözlere her gün bakmak... Özledim. Atama olacak diye iki aylığına da hiçbir yer kabul etmedi atama da olmadı. Biraz daha böyle devam ederse kafayı yiyeceğim. Edit: işin maddi boyutu da bir yana manevi olarak acilen atanmam gerek ya.

Geçen yeğenim(3) dedi ki "hala sen bana hep eziyet ediyorsun" sebebi de yemek yedirmem ve oyunu geciktirmem sjsjjsjsjsjsjsksk